Şimdi fotoğrafa baktığımda çok basit görünen bu sofrayı yazmak da nedense aynı derecede zor geliyor bana. Tarifleri vermek, uykusuz bir gecenin sabahında 2 saatte 3-4 çeşit yapıp sofra hazırladığını anlatmak zor değil elbette ama sofrayı dedem (babamın babası) ve amcam için hazırladığımı düşündükçe yazı yazmayı bırakıp sadece dedemi düşünmek geliyor içimden.
İlerleyen yaşına rağmen hala espri yeteneğini yitirmemesi, hala Ayşe İkbal'i oyunlarıyla güldürebilmesi... İnsan yaşlanınca ben de dedem gibi olmak istiyorum diye ağlamamalı değil mi?
bugün yarın sabahki misafirler için pudüngli kek yaptım tek kelime ile harika harikasınız hatice hanım teşekürler...
Posted by: kumsal ak | 03/07/2010 at 20:58
Merhaba Hatice ne güzel... Evet bizde inşallah böyle güzel yaşlanırız. Ağlamayın dua edin Allah büyüklerimizi başımızdan eksik etmesin.
Ben de dede torun birlikteliğini keşke görebilseydim. İki dedem de vefat ettim. Ama Rabbime bin şükür büyük büyük babamız yaşıyor:)
Posted by: Fatma Betül | 03/07/2010 at 15:03
Cook sanslisin..bu guzel duyguøari
yasiyorsan...dedende cook sekermisss
Posted by: Mesude | 01/07/2010 at 02:15