Portakal Agacı

Güneş Sepeti

Ruhumun kapkara bulutlarla kaplanmaya başladığını hissettiğim zamanlar sevdiğim insanları görme ihtiyacımın tavan yaptığı dönemler oluyor hep. Geçen haftalarda yine böyle döneme girdiğimi hisseder hissetmez çok sevdiğim iki dostumu bize davet ettim. Bir pazar günü eşleri ve çocuklarıyla kalkıp bize gelmeye ikna oldukları için de her birine bir sepet hazırladık kızımla. Günümü, ruhumu, dünyamı aynı bir güneş gibi aydınlattıkları için güneşin renklerinde ıvır zıvırlarla doldurduk sepetlerimizi de...

İbrahim Yusuf 1 yaşında!

2013, Portakal Ağacı için pek çok büyük olaya sahne oldu. Yılın başında İbrahim Yusuf'un ailemize katılışı belki de bizi bekleyen pek çok yeniliğin habercisiydi. Diş buğdayı, mevlid vb bir şey yapamayınca ona, bütün vicdan azaplarının birleşimiyle ilk yaşına özel bir şekilde girmesi için çabaladık. Hafta sonu herkesin planları olur diye 4 ocak yerine yılın ilk gününe aldık kutlamayı.

Kendisinden 3 yaş büyük abisi onu hep "bebek kaplan" diye sevdiği için temasının kaplan olmasına karar verdik. Köpük olarak satılan 1 yaş süsününü üzerindeki yazıları söküp pinterestte gördüğümüz gibi ilk yılına ait fotoğraflarla süsledik.

 

Etsy'den beğendiğimiz bir kaplan teması satın alıp photosop ile türkçe'ye çevirdik. 

 

Şeker hamurlu bir pasta yerine 6 yaşındaki ablası pastayı kendisi yapması konusunda ısrar edince havuçlu cevizli kek yaptık. Üzerine de abi ve kardeşi kaplan oyuncaklarını yerleştirdik.

Masanın üzerine dikdörtgen tabaklarda portakallar ve çiçekler yerleştirdik.

Tchibo'da satılan kese kağıtlarının içini şeker yerine kuru meyvelerle doldurup misafirlere hediye ettik.

Sonunda da bir sürü güzel insanla bu günü geçirip, daha nice yaşlarına bu mutlulukla kavuşmak için dualar ettik... 

Kasım'ın Ardından

Fotoğraflar da olmasa Kasım ayını geçip de Aralık'a geldiğimize inanamayacağım. Doğrusu ben artık yılların bile nasıl geçtiğini anlamıyorum. Galiba 25'ten sonra yıllar roket hızında ilerlemeye başlıyor...

Aranızdan 120 kişiyle buluştuğumuz 20 Kasım'da en çok duyduğum söz, "blogu ihmal etme!" olmuştu. Ben de size verdiğim sözü tutup az yazılı da olsa bol fotoğraflarla durumu kurtarmaya karar verdim :)

 

Kasım'ın başında bir yıl daha yaşlandım ve 33 oldum! 

 

 

Nerede 10 yıl önce bloga başlayan kız, nerede fotoğraftaki teyze...

 

Sonraki günlerde Coşkun Aral röportaj için stüdyoda konuğumuz oldu. Biz ona 1 milyon soru sorarken o fotoğraf çekti...

 

Kasım'ın pek çok akşamı ödev yaptırma çilesiyle geçti, çocuklardan çok annelerin ödevlerden yorulduğuna dair bir tezim var!

 

Sonra sizlerle buluştuğumuz gün 3.kez teyze oldum!!! Minik bir Yahya'mız var artık.

 

Kasım'ın son akşamlarından birinde çocuklarımın öğretmenleri bize misafir oldu. Ve en son sözlendiğim gün bu kadar heyecanlandığımı farkettim!

 

 

Kasım'ın kapanışını ise Anjelika Akbar ile yaptık ya da o konuştu bizim hayranlığımız katlanarak arttı. Aralık ise çocuklarımın yepyeni ödevleri, site ile alakalı yepyeni projelerle başladı. Yarın da onları yazacağım inşallah... "Tarif yazmana gerek yok, yeter ki yaz" diyenler, tamam mıdır? ;)

Veli Toplantısı Keki

Saat neredeyse gecenin ikisi olmak üzere ve ben yapmam gereken işleri düşünmekten uyuyamıyorum! Hoş madem uyumuyorum bulaşık makinesini boşaltsam, evi toplasam da bir işe yarasa uykusuzluğum, ona da elim gitmiyor. Yapılacaklar listemi akşamdan beri 10'ar kez zihnimden geçirirken aklıma durup durup aynı görüntü geliyor. Hafta sonu kızımın ve oğlumun okul toplantılarına gittiğimde öğretmenlerinin hali.

Onlarca değişik insanı; en değerli varlıklarına iyi baktıklarına, en iyi eğitimi vermek için çabaladıklarına ikna edebilmek için çırpınıp durdular. Doğrusu öğretmenlerini takdir ettiğimi, gerçekten canla başla çalıştıklarına inandığımı ifade etmek için öğretmenler gününü beklememeye karar verdim. Muhtemelen sadece bunu bilmeleri bile onları mutlu edecektir ama yanında geceden yapılmış bir kek de fena olmaz diye düşündüm. Öyle ahım şahım bir tarif değil belki bu. Sitenin kekler bölümünden en basitini ya da sizin en sevdiğiniz keki seçebilirsiniz pek ala. Yeterki önem verdiğiniz ama bunu çok da sık ifade etmediğiniz birine yapın bugünlerde... (Benimkiler portakallı kek )

İbrahim Yusuf

İbrahim Yusuf'umuz 4 Ocak'ta ailemize katılıp hayatımıza yepyeni bir tat ekledi. Duaları ile yanımızda olan herkese çok teşekkürler...

Bayram... Sofralar... Hediyeler

 

Bayram tatilini evimizde ama dolu dolu geçirdik... Arefe gününden bir gün önce küçük kağıt çantalar almıştım. Onların içine yağlı kağıt serip saplarına bayram notlarımızı takıp çıkartmalarla süsledik.

İçlerini doldurmak için de Arefe gününü mutfak masasının etrafında iki küçükle, bayramda herkese şekilli kurabiyeler yaptık. En son arkamı döndüğümde Mus'ab cama hamur yapıştırıyordu!  (kurabiyelerin tarifi google çevirisi ile buradan)

Bu bayram kayınvalidemler hacda oldukları için kayınbiraderlerimi bize kahvaltıya çağırdık. Önceki gece 6'ya kadar uğraştım ama en azından içim rahat etti. Menüdekiler sodalı poğaça, etli karalahana dolması, hazır yufkadan kol böreği, susam alerjimizden dolayı keten tohumlu ve ayçekirdekli sokak simidi (tarifi buradan aldım), fırın poşetinde patates ve fırında köfte, hazır baklava yufkasından pileli baklava (tarifi şuradan aldım)

Yeğenlerime bu bayram harçlıklarını bu defa kraft kağıtları süsleyerek yaptığım keselerle verdim. Desenli kağıtlar ve çıkartmalar yine iş başındaydı...

Uzun tatilde kendimiz için hazırladığım bir kahvaltıda ablamın Amerika'da iken yaptığı örgü ekmekleri hatırlayıp bu tarifteki hamurdan örgüler yaptım. Yanına da fırın köfte, sütlü ekmek tarifine çavdar unu, incir ve kayısı parçaları ekleyip yaptığım ekmek ile pudingli kek eşlik etti.

Tatilin son günü de annemler ve ablamlar geldi kahvaltıya. Onlara da baklava yufkasından patatesli börek (tarif buradan ama ben arasına krema değil yağlı su sürdüm), patlıcanlı börekitas (tarif buradan) ve keten tohumlu ekmekler (sitedeki sodalı poğaçaya keten tohumu ekledim sadece) yaptım.

Bayram tatili geçti, bendeki bütün enerjiler tavan yaptı, bebek gelince yemek yapmaktan ne kadar uzak kalmak isteyeceğimi hatırlayıp kendimi buzluğu doldurmaya verdim, sonrasında da hasta olup kendimi kafeinsiz bitki çayına verdim...

En son dün de canım lise arkadaşlarım bana babyshower düzenlediler. Ev sahibimiz Aslı da yeni eve taşındığı için ona bir hediye sepeti hazırladım. İcindekiler: hastaliklarin hic size ugramamasi duasiyla sizma zeytinyagi, agiz tadinizin hic bozulmamasi duasiyla portakalli ve cevizli kurabiyeler, yuvanizdan bereketin eksik olmamasi duasiyla zeytinli ve zahterli ekmekler, en karanlik zamanlarda birbirinizi aydinlatmaniz duasiyla mum... (Fikri ilk pinterest'te gormustum...)

Kapanışı da Aslı'nın muhteşem sofrası ile yapayım... Mutluluk, neşe ve asla unutamayacağım dakikalarla dolu bir gün yaşattı arkadaşlarım bana...

Ben yazana kadar yoruldum, inşallah siz okurken yorulmamışsınızdır...

Hafta Sonundan...

Artık evde ilkokula giden bir küçük hanım olduğu için hafta sonları hamur işleri yapmak farz oldu. Bütün bir hafta çantasına koyacak bir şeyler olunca benim de içim rahat ediyor. Havuçlu-cevizli kek birkaç gün arayla hep sofrada zaten. Ekmek için de, sütlü ekmek tarifindeki unun yarım su bardağını kepekli, çeyrek su bardağı da çavdarlı un ile değiştirip ayçekirdekleri ilave ederek yaptım. Büyük bir ekmek yerine de küçük bezelere çevirdim.

Pazar gününün ekmeği ise sodalı poğaça tarifindeki unun yarısını çavdarlı ile değiştirip hamura ceviz ilave edince ortaya çıktı... Yanlarında da kokos kurabiyesiyle...

Pazar gecesi uyku tutmayınca da ertesi gün yemek için yerelması çorbası yaptım. Bulgurlu pazı dolması ile harika bir ikili oldular pazartesi öğleninde...

Siteye bakmaktaki asıl amacınız bayram tatlısı aramaktıysa liste şöyle...

Bayram Tatlıları:

• burma baklava
• ev baklavası
• şekerpare
• bülbül konağı
• ayva tatlısı
• kalburabastı
• örgülü tatlı
• cevizli tatlı
• etimekli tatlı
• yoğurt tatlısı
• dilber dudağı tatlısı
• yufkalı kadayıf tatlısı
• yalancı tavuk göğsü
• gül tatlısı
• katmer tatlısı
• muhallebili kadayıf
• elmalı tatlı
• gökkuşağı tatlısı
• palyaço külahı
• kestaneli toplar

Kısa kısa...

Son 1,5 ayda Portakal Ağacı'nda neler olup bittiğini merak eden, mail yollayan, telefon eden okuyucular için minik bir girizgah olsun bu yazı...

Eylül başında önce büyük heyecanlarla mor bir kahvaltı sofrası kuruldu, çok özel bir güne hazırlık için... Hani çoğunuzun şu fotoğrafla tanıştığı minik hanım vardı ya... İşte o ilkokula başladı! Annesi bir süre bu gerçeğe alışmakta zorlansa da o, annesinin endişelerini yersiz çıkarıp daha kolay alıştı yeni düzenine...

Bir tek o değildi hem hayatında değişiklikler olan... Annesi de projeler hazırlayıp, sunumlar yapıp Trt Çocuk Dergisi ekibinin başına geçti...

Her bulduğu boşlukta en iyi terapi araçlarına yöneldi...

Bir ay boyunca "beslenme günü ne zaman sana gelecek?" diye soran kızıyla kekler yaptı...

Elektriği fazla gelenleri büyükbabanın bahçesinde toprakladı...

Aluç bulunca ilkokul yıllarına dönüp eşinin anlam veremediği tarifsiz bir mutluluk yaşadı...

Tüm bunlar olurken de dün gece yarısı kendini kiler düzeltmeye verip üçüncü miniğiyle 27.haftaya giriş yaptı... Bir de bu yazı dışında kendinden hiç üçüncü tekil şahıs olarak bahsetmedi :)

Bu aralar her bebeğimde olduğu gibi aklım evi düzenlemekte, eşyaların yerlerini değiştirmekte, çocuklarla anılar biriktirmekte... 8 yıl ve 1100 tarifin ardından önümüzdeki günlerdeki yazılar Portakal Ağacı'nın ilk yıllarındaki yazılar tadında olabilir, belki Kırmızı Minder'i bile Portakal Ağacı'na taşıyabilirim... Çünkü 3 bebek, 1 dergiden sonra iki sitedense birini yazmaya devam ettirmek daha mümkünmüş gibi gözüküyor...

Küçük Mutluluklar

Bu aralar beni en çok mutlu eden şeylerden biri; günün ilk ışıklarıyla beraber kahvaltı sofrasını hazırlamak... Büyük bir davet verecek kadar enerjim olmasa da işe gitmeden ailem için her sabah güzel bir kahvaltı sofrası hazırlamak, güne daha huzurlu başlamamı sağlıyor. Sofranın başına oturunca miniklerin çığlıklarının her yeri kaplaması, abla kardeş bir türlü çatalları paylaşamamaları bile bozamıyor bu huzuru...

Ablamın İftar Daveti

İlk haber benim gibi takip ettiği blogculardan yeni haberler bekleyenlere gelsin. Üç numaramız %98 Musab'ın rakibi olacakmış:) Ayşeİkbal'in, kızkardeşi olmayacağını öğrendiğinde ne kadar gözyaşı döktüğünü anlatmam imkansız. Onu ancak "sen annenin tek arkadaşı, babanın tek aşkı kalacaksın" sözleri teselli edebildi. Bir de öncesinde hazırlık amaçlı "kızım eğer erkek olursa belki bir sonraki kardeşin kız olur" dememe benim gerçekçi kızım "anne, ben 4 çocuğa bakamam!" diye cevap verdi:)

Matruşka sofrasından sonra Portakal Ağacı'nın resmi sofra hazırlayıcı görevini ablama devrettim... Hatta mağazalarda beğendiğim sofra aksesuarlarını bakarken bile ablam aklıma geliyor bu ara. Ramazan'dan hemen önce hazırladığı bir kahvaltı sofrasını bayram olsa da yayınlasam diye bekliyorum şimdiden. Bugün önce annemler, teyzemler ve bizim için hazırladığı minik detaylarla dolu sofrası var.

mantar çorbası

zeytinyağlı barbunya

patatesli kıymalı börek

salata

cacık

ablamın ev yapımı meyve suyu

ızgara biftek + ızgara sebze + (benim tabağımda olmayan) püre

teyzemin muhallebili kadayıfı

ve bir önceki gün teyzeciğimin doğum günü olduğu için ona aldığımız sürpriz pastamız...

2 Çocukla Doğu Karadeniz: Ayder, Sümela, Uzungöl, Gürcistan

Ramazan telaşına kapılmadan son fotoğraflarımı da paylaşayım. 2 gün sonra aklımda tamamen başka kareler olmaya başlayacak çünkü... Şimdiden hepinize hayırlı, hakkıyla yaşayabileceğimiz bir Ramazan ayı diliyorum...

Ayder'de 2 yaramaz bıdık, ne kadar üşüdüğümüzü onların ilginç kıyafet kombinasyonları anlatıyor en iyi:)

Sümela

Sümela'ya yürüyerek tırmandığımız yol.

Anneleri onlarca basamağı çıkıp yorgun düşünce ailenin geri kalanını bu terasta beklemeye karar verdi...

Yıllarca Uzungöl fotoğraflarına hayran hayran baktıktan sonra karşıma çıkan korkunç yapılaşmanın bende ne denli hayal kırıklığı yarattığını tarif edemem. Binaları katmadan çekmeye çalışınca geriye bu küçük kare kalıyor...

Uzungöl İnan Kardeşler'de kurufasulye... 

Az gidip uz gittikten sonra nihayet karşımıza çıkan Tiflis, Gürcistan

Tiflis'in minik camisinde koşuşturan miniklerimiz

Sokaklardaki resim ve eskici pazarları...

Tiflis'lerin önerisiyle gittiğimiz Dzveli Sakhli lokantası

Bizimkinden farklı olarak terbiye eklemeden yaptıkları mantar çorbası, şeffaf bir çorba içmek ilginç gelse de Allah'tan tadı güzeldi.

Kardeşini kıskandığı için onun tahtına kurulan 5 yaşındaki ablamız! (Bu fotoğraf aklıma başka bir fotoğrafı getirdi... Zaman ne çabuk geçiyor...)

2 Çocukla Doğu Karadeniz: Artvin, Şavşat

Geçen hafta aylar öncesinden planlarını yaptığımız mini doğu karadeniz turunu yaptık. Doğrusu son ana kadar "bu haldeyken gitmesek mi?" diye düşünsek de Şavşat'ta bizi bekleyen arkadaşlarımızın hatrına gözümüzü karartıp yola çıktık. Artık nasıl kararmışsa gözümüz bir ara Gürcistan'a bile gittik geldik! Gezdiğimiz yerlerin hepsini yazmaya çalışacağım ama ilk sıra bizi kendine en çok hayran bırakan Şavşat'ta.

Uçağımızın 5 saat! rötar yapması yüzünden Şavşat'a yere gece yarısı yorgunluktan ölmüş bir halde varınca doğrusu yolculuğa çıktığım için çok pişman olmuştum ama sabah uyanıp bu manzarayla karşılaşınca "iyiki gelmişiz!" dedim.

Bir zamanlar siteye en çok eklediğim şey makro çiçek & böcek fotoğraflarıydı...

Bu gezide bu sevgimi yeniden hatırladım...

Ayşe İkbal'in boş kaldığında oyalanabildiği tek şey resim yapmak...

İnsanın saatlerce yeşilin bambaşka tonlarını seyre dalası geliyor Şavşat'ta...

Şavşat'ın en gizli ve büyüleyici güzelliği Karagöl...

Kaymak ile yapılan meşhur gevreği...

alabalığı...

eriştesi...

ve peynir eritmesi.

bunlar da Şavşat'ın yayla köylerinden her ayrılışımızda "anne köyümüze dönelim!!!" diye ağlayan, İstanbul'a gelince hala, bizi orada büyük bir misafirperverlik ile ağırlayan eşimin lise arkadaşını ve kıymetli eşini sorup duranlar...

Ulaşım ve Konaklama: Biz ulaşım için Kars'a uçakla gidip oradan araba ile Şavşat'a gittik. Şavşat'ta Laşet Ahşap Evleri'nde ve Karagöl Tesisleri'nde kaldık. Detaylı bilgiyi tesislerin sitelerindeki telefon numaralarından alabilirsiniz.

Matruşka Kahvaltısı

Teyzeciğimi ve kuzenlerimi bu sabah kahvaltıya aldığımda onlara nasıl bir sürpriz hazırladığımdan haberleri yoktu...

Bu süprizin ilk adımı olarak internetten matruşka kartları bulup yazıcıdan çıkartarak hazırladım. Teyzem kendisinin 3 çocuğu olduğu için mi anne matruşka'nın 3 bebeği olduğunu sorduğunda "hayır, kendim için hazırladım!" dedim:) Onlar yeni bebek haberine sevinç çığlıkları ile cevap verirken ben de yemekleri fotoğraflamaya başladım. Bir müddet daha neden yazmadınlara bahanem var demektir:)

Teyzemin yumuşacık kepekli poğaçaları

İsveç'ten nefis bir tarifle dönen Elif'in tarçınlı ruloları

Anneciğimin havuçlu keki

ve Ayşe İkbal'in favorisi kısırı

benim son dakikaya yetiştirdiğim kıymalı pizzalar

ve markettlerin içindekiler listesinden ürküp kendim yapmaya karar verdiğim kahvaltılık ezme

bütün masaya nar&frambuaz kokuları yayan Merve'nin geçen gelişindeki hediyesi mumluğumuz

ve bugünün anısı olarak verdiğim matruşka şeklindeki ölçü kaplarımız... Allah daha nice güzel haberlerle dolu sofralarda buluşmamızı nasip etsin...

Yolculuk Sonrası Sepeti

Son 24 saatte epey bir yemek pişirince bu anıyı kaydetmemek olmazdı. Annemler inşallah bu gece yolculuklarından dönüyorlar. Aslında onlara da kayınvalidemlere hazırladığım gibi bir sofra hazırlama hayali kuruyordum.

Ama annemler çok geç dönecekleri için muhtemelen o saatte yemeğe getirtemeyecektim. Ben de onun yaptığı gibi bir sepet hazırladım. Sepetin içine koymak için dün gece patatesli patlıcan yemeği, hoş bir kabak yemeği ve taze bezelyeli enginar yemeği pişirdim. Sabah da sodalı poğaça ve alacalı kek yaptım. Sepete taze meyve, bir ekmek ve bir menekşe ekledim... İnşallah onların bizi mutlu ettikleri gibi biz de onları sevindirebiliriz...

Ankara'dan kardeşim gelmiş, evde bir bayram havası...

Her ne kadar güzel sofralar hazırlamayı sevsem de en sevdiğim sofralar güzel bir anısı olanlar... Portakal Ağacı'nın 8 senedir devam etmesinin ve okuyanların hala takip ediyor olmasının da esas nedeni bu gibi geliyor bana. (ya da fotoğrafı cep telefonu ile çektim diye kendimi avutuyorum...) 

Hafta içi bir akşam 2 minik yanımda güreş müsabakası düzenlerken erkek kardeşim için hazırladım bu sofrayı. Annem ve babam umredeler, kardeşim de yüksek lisans yaptığı Ankara'dan bir konfreans için İstanbul'a geldi. Akşam bizde yiyeceksin diye sıkı sıkı tembihledim. Hatta aylardır görmezden geldiğim misafir odasını onun için hazırladım. Ama asıl benim için önemli olan bu sofrayı hazırlarken 15 yıl öncesine gitmem. Annesinden ayrı bir şehirde doktorluk ihtisasını yapan küçük dayım bazen bize yemeğe gelirdi. O gün biz çocuklar bayram ederdik çünkü kesin muhteşem ve zahmetli çerkes yemeklerinden biri sofrada olacak demekti bu. Bayram ederdik etmesine de için için "annem niye bu kadar parçalıyorki kendini, dayım nasılsa canı ne isterse yer her gün" diye düşünürdüm... İşte dün tüm gün "Allahım, ben şimdi ne hazırlayacağım kardeşime!" diye stres yaparken bol bol annemi andım. Sonuçta kısır, mücver, kuru köfte, patlıcan salatası, zeytinyağlı barbunya, erişte ve son anda "abla şöyle peynirli domatesli bir salata yapsan?" mesajı üzerine salata yaptım... Annem buradayken haftalarca aramadığım kardeşimi bugün 3 kez aradım... Meğer ben ne çok konuda "nasılsa annem ilgileniyordur..." diyormuşum...

Instagram ile Hafta Sonu

Çok eskiden Portakal ağacı'nda hayatın minik detaylarını daha çok paylaşıyordum. O zamanlar bu paylaştıklarım bana çok büyük bir mutluluk veriyordu... O eski tadı yakalayabilmek umuduyla hafta sonu instagram ile çektiklerimi yayınlamaya çalışacağım bundan böyle...

Sol üstten 1. sıra:1-2-3 Boğaziçi Üniversitesinde erguvanlar ve mor salkımlar; 2.sıra 1:Sirf genclerin yaninda ciglik atip karizmayi cizdirmeyeyim diye kediyle kantinde yan yana oturuyoruz... 2:Kirmiziminder'de yabancı bir blogdan paylaştığım battaniyenin aynısını ördürüp hediye eden arkadasım Hatice, harikasin! 3: çay zamani; 3.sıra: 1:Gunesle kose kapmaca... 2:Bir cumartesi klasigi, ev pizzasi 3:Kiyafetlerimi kendim secerim! sendromu 4. sıra: 1: günaydın! 2: 2 gundur aradigim pecete halkalari oyuncak sandigina misafirlige gitmisler meger! 3: "Keki babannemle yapalim!" diye israr edince malzemeleri yanimiza aldik..

Fotoğraflara bakınca aklıma ilk gelen "durumu kendi seveceğin bir hale dönüştürmek" oldu. Nasıl diyecek olursanız, cumartesi günü üniversite derneğimizin bir boğaz turu vardı, erguvanları boğazdan seyredecek ve fotoğraf çekeceklerdi. Bu geziye 2 minikle gitmemizin imkanı olmadığını düşünüp epey bir üzülürken, cuma sabahını üniversitemde geçirebileceğim bir fırsat yakaladım. Cep telefonum ile "görenler ne der?" diye düşünmeden -ki bunu çok yapıyorum- erguvanları, çok sevdiğim mor salkımları çektim. Cumartesi sabahı gözlerimi açar açmaz 2 bıdıkla günün ne kadar zor geçeceğini düşünüp, işe gidecek eşime hayatı dar etmekle ilgili planlar yaparken bir an durup "böyle hain planlar yapacağına güzel bir kahvaltı hazırlasan?" diye düşündüm. Kahvaltı için hazırlık yapmak, çocukların masayı görünce yüzlerinin aydınlanması bütün günümü tamamen değiştirdi... İşte böyle aslında bana kötü gözüken 2 durum olumlu bir bakış açısı ile bakınca huzurlu bir hafta sonu yaşamama vesile oldu...

Geçen haftanın sofrasından yeni tarifleri pazartesi inşallah yazmaya başlayacağım, söz!

Pilleri Şarj Etmek

Her insanın kendini yenileme, şarj etme şekilleri farklı farklı... Babama sorsanız muhtemelen bahçesiyle uğraşarak ya da torunlarıyla bahçesinde oynayarak şarj ediyordur kendini, eşim sinemada tek başına bir film seyredince şarj oluyor... Bense pillerim 0'ı gösterdiğinde kendimi hep bu yolun başında buluyorum...

poğaçaları nihayet bitirdik, bir sonraki yazıda da karşınıza çıkmayacaklar:)

Bir de bu enerjinin hafta sonuna kadar bana yetmesinin bir yolunu bulabilsem şimdi... peki siz pillerinizi şarj etmek için ne yapmayı seviyorsunuz?

Geçen Günlerin Ardından...

Bu aralar klavyeden çok fotoğraf makinesine gidiyor ellerim... Sanki ne kadar yazsam geçen günleri bu kareler kadar iyi tarif edemezmişim gibi geliyor... Sözcükleri az, fotoğrafları çok yazılar yazsam bir süre sıkılır mısınız ki? İşte geçen birkaç günün fotoğraflı özeti...

Tatilin ilk günü, eşimin dedesi için hazırladığım kahvaltı... Geçen sene anneannesine spontane ziyaretler yapmak en sevdiğim aktivitelerden biriydi. Yazın ansızın anneannesini yitirince bu defa büyük dedeyi ara ara bize davet eder olduk... Menüde peynirli poğaça, fırın poşetinde patates, çikolatalı meyveli kek ve sarıyer böreği vardı... Çay tabakları etsy ganimetlerimden... Çocuklara avm ambargosu koyduk ama yapı marketlere hala izin var... Davet sonrası gidip tornavida seyrine çıktık...

Tatilin ikinci günü bu defa memleketten gelen benim dedem, Nemide halam ve büyük amcalarıyla buluşturduk çocukları... Büyükbabanın babası kavramı çok ilginç geliyor kızıma... Sağ üstteki ise aileme göre beni en iyi tanımlayan kare...

 Benim dedemle buluşma sonrası çocuklara kültürel gezi yaptırma hevesiyle götürdüğüm Sultanahmet, seyyar satıcıları sevindirme gezisi olarak sonuçlandı...

Gezi sonrası Sümeyye halasına gittiğimizde kendimizi hafta sonu oyun grubunda bulmuş gibi oluyoruz. Öyle güzel oynuyorki çocuklar utanmasak her hafta sonu gidebiliriz... Tatilin üçüncü günü dedem ve amcam için hazırladığım kahvaltı sofrası... Minik lahmacunlar, poğaçalarımız ve tiramisu sofrada... Bir de büyükbabamın kulaklarını çınlattığım "zeytin çekirdeği kaseleri"... Büyükbabacım kahvaltı sofrasında muhakkak görmek ister bu kaseleri... Büyüklerimizi ağırlamayı çok seviyorum, belki de sevmemin en önemli nedeni çocuklarımın da bu davranışları örnek alması için dua etmek... Bir nevi fiili dua...

Tiramisuya rağmen benim en sevdiğim tatlılar bu kuruyemişler... Benim hamurişlerimi gölgede bırakan eşimin kavurmalı yumurtası (bir daha yaptırmayıp günün yıldızı olmayı planlıyorum) ve tüm tatilin en güzel yanı, evi dilediğince dağıtabilme özgürlüğü...

Emirgan'da Lale Zamanı

Siteye Emirgan'da lale zamanı fotoğraflarını koyalı tam 6 sene olmuş! O zamanlar tek başıma sakin sakin fotoğraflar çekmiştim. Şimdi 2 çocuk, 2 yeğen ile maceralı bir çekim yaptık. Ama itiraf etmeliyim onca zorluğuna rağmen bu seferki çekim daha güzel geçti. Cumartesi Emirgan'a gidene kadar yağmur yağdı, biz varınca yağmur durdu. Kahvaltı ve fotoğraflar sonrası geri yola koyulduğumuzda yağmur tekrar başladı. Her Nisan hava yağmurlu, yapacak bir şey yok diye sıkılıp moddan moda giren (hatta portakalağacı'nı kapatıp kaçan) Hatice'ye iyi bir ders oldu bu... Sen yeterki iste Hatice, yeterki bir adım at...

Fotoğrafların en altında bilgisayarınıza masaüstü resmi yapmak için büyük bir fotoğraf bulabilirsiniz. (eskiden her ay bir masaüstü fotoğrafı yayınladığımı hatırlayan kalmış mıdır?)

fotoğrafın üzerine tıklayarak açılan sayfayı masaüstü resmi olarak kullanabilirsiniz.

Kasım'la Gelenler...

2 yıl önce bir Kasım ortasında haber vermişim kitap yazmaya başladığımı... Mus'ab'ın doğumu, iki çocuklu hayata alışmak derken nihayet yine bir Kasım ayında raflarda yerini alıyor Portakal Ağacı kitabı... Ben heyecandan doğru dürüst sayfaları açıp bakamıyorum bile...

Bu kitap, eğer desteklenirse bir insanın hayallerini gerçekleştirebileceğinin yegane örneği.

Her birinize binlerce kez teşekkür ediyorum, aslında sizin bıkmadan siteyi takip etmenizin, yorum yazmanızın eseri. Bu yüzden sadece benim değil hepimizin kitabı gibi geliyor bana. Bir teşekkürü de Kaknüs Yayınları'na borçluyum. Sözleşmelerinde 3 ay sonra telif ücretlerini ödeyeceklerini belirtmelerine rağmen tüm geliri Van'a bağışlayağımı yazdığım gün ödeme yaptıkları için. Cumartesi günü Ayşe İkbal ve Musab ile gidip hepimizin adına bağışımızı teslim ettik.İnşallah bundan sonra daha nice Sosyal Sorumluluk Projeleri yapmaya çalışacağım.

Ama galiba en büyük heyecanı kitabı D&R veya Remzi kitabevi gibi bir kitapçıda elime alınca yaşayacağım... Sizlere ne kadar teşekkür etsem az demiştim değil mi?

Portakal Ağacı 8 yaşında!

Üstteki çizim, Portakal Ağacı için ilk yaptırdığım çalışmalardan biri... O zamanlar üniversiteden yeni mezun olmuş, iş dışında kendiyle ilgili uğraşlar arayan biriydim. Doğrusu çizimi yaptırırken ilerideki hayatımla ilgili hiç bir öngörüm yoktu ama geçen 8 senede tıpkı çizimdeki gibi kızım ve oğlumla yemek yapar oldum...

Bu siteyle ilgili çok fazla eleştiriler aldım. Egomu tatmin etmek, eş bulmak, hava atmak gibi nedenlerle yazdığımı söyledi pek çok insan. Bilmedikleri Portakal Ağacı bir genç kızın hayata daha umutla tutunmasını sağladı. Kendisini okuyup geleceğe karşı umut dolduğunu yazan insanlarla daha mutlu oldu, üzüntülerini yazdığında kendi acılarını paylaşan insanlarla hala dünyada samimi duyguların kaldığına inandı.

Hayatınızın bir döneminde karşınıza geçip başarısız olacağınızı söyleyen, hayallerinizi ve hayal kurmanızı küçümseyen insanlarla karşılaşıp dursanız da Allah'a çok şükür hayallerin bile gerçek olabileceğini kanıtladı Portakal Ağacı bana...

Dün Sosyal Medya'da "doğum günümüzde bir hediye versek ne olmasını isterdiniz?" demiştim. En çok istenen buydu:

Kitap inşallah Eylül sonunda raflardaki yerini alıyor ama en çok kitap istenince Eylül'de elime geçecek ilk baskılardan birini bir okuyucuya hediye etmeye karar verdim. Tek yapmanız gereken yorumlarda içinizden geçen herhangi bir şeyi yazmanız. Portakal Ağacı ile ilgili bir anınız olabilir, içinizden geçen minik bir dua/dilek olur.

Benim hayatımdaki ne kadar büyük bir etkiniz olduğunu inşallah biliyorsunuzdur. Dilerim her birinizin hayalleri de bir gün gerçekleşir ve burada hep beraber kutlarız...

Buralarda yokken...

Geçen 3 ay içinde insanın umudunu kaybetse bile sonradan yeniden umutlanabileceğini, hiç bitmez sandığım işlerin bir gün bitebileceğini...

bir yemeğin güzel olması için en az 2 paket yağa ihtiyacı olmadığını, önemli olanın o yemekle kimleri bir araya getirmiş olabildiğimi, iki gün önce gülüştüğüm bir insanla 2 gün sonra sonsuza dek vedalaşabileceğimi...

"sen benim annemsin, bana yemekler yapıyorsun!" sözü ile yemek yapmaya olan hevesimi yeniden kazanabileceğimi, duymaya alışık olduğumu zannetsem de bir başkasından ilk kez "anne!" sözcüğünü duyduğum anda yüreğimin yerinden çıkabileceğini, sosyal medyaya sanal desem de en çok burada kendim gibi davrandığımı, belki de en çok bu yüzden burayı ve buradaki sohbetleri özleyebileceğimi öğrendim.

Yazacak anlatacak o kadar çok şey var ki, siz neler yaptınız bu üç ayda, neler öğrendiniz... 

29 Hediye & Limonlu Sütlaç

 

İtiraf etmem gerekirse hafta başındaki yazımı yazıp "yayınla!" tuşuna basınca üzerimi bir korku bulutu kapladı. "İnsanlar buraya yemek tarifi okumaya geliyor Hatice! Kimse senin şımarık ümitlerini, hayallerini merak etmiyor! 10 yıl önceki defterinde öğretmen olmak istediğini yazıyordun. Bu akademik merakın da ondan değil mi hanımefendi, ama bak noldu geçen sene aldığın yüksek lisans sınavı kitabını açmadın bile! yemek kitabını fotoğraflaman bitti ama yazılara dokunmadın hem daha!" diyordu nefes bile almadan hızlı hızlı konuşan iç sesim.

 

Bir insanın ümitlerle ilgili bir yazı yazıp bir anda ümitsizliğe düşmesi mümkün olabilir mi? Gelecek tepkilerin korkusuyla yorum onay sayfasını açamadım bir süre. Öğlene doğru gelen yorumları okudukça iç sesimin haksız olduğunu hissetmeye başladım. Gelen tepkilerden aldığım enerjiyle kitabın yazılması gereken iki bölümünü 1 günde bitirdim! Bir türlü elimi süremediğim forum kısmıyla uğraşmaya bile başladım. 

 

Bu arada "29 hediye" isimli bir kitaba rastladım. Kitabın ana fikri 29 günde vereceğiniz 29 hediye ile (para, yiyecek, sevdiğiniz bir kıyafetiniz, minik bir muhabbet veya en azından bir gülücük, bir selam) ile hayatınızı nasıl değiştireceğiniz idi. Dün bütün gün kadınların önemini vurgulayan konuşmaları dinleyince neden hep karşı cinslerden önemimizi duyma ihtiyacı hissettiğimizi düşündüm. Başarılarımızı onlara onaylatmaya çalışıyor, bugün bir erkekten duyduğum gibi "erkek gibi kadınlar!" olmak için çabalıyoruz. Bir kadına aslında en çok ihtiyaç duyanlar hayatındaki diğer kadınlardır. Benim hayatıma yön veren, mutluluğumu, derdimi paylaştığım kadınlar olmasa bugün çok farklı bir hayat sürüyor olabilirdim.

 

29 hediye fikri ile bu düşünceler birleşince beni ben yapan üç kadına; anneme, teyzeme ve ablama birer çiçek yolladım. Normalde çok ağlamam ama bu hafta iki kez, birincisi yorumları okurken, diğeri çiçeği aldıklarında sevdiklerimin sevinçlerini duyunca gözlerimin dolmasına engel olamadım. Ne kadar basit aslında değer verdiğiniz bir insana bunu hissettirmek. Bir telefon açıp "Benim için çok değerlisin, iyiki hayatımdasın veya Allah seni başımızdan eksik etmesin" demek. İnanın o insandan kat kat fazlasıyla siz mutlu oluyor, huzur doluyorsunuz.

 

Üstelik İstanbul bugün yağan karlarla daha da huzuru aşılıyor insana. Huzuru ve pencerenin karşısı geçip bir eline kitabı diğer eline minik bir tatlıyı alıp saatlerce o köşeden kalkmamayı hatırlatıyor. O minik tatlı bir de limonlu sütlaç ise yüzdeki gülümseme sanki birkaç milim daha da genişliyor...

 

Limonlu Sütlaç

 

Tarifin aslında pirinç unu yoktu, ekleyince daha da güzel bir kıvam oldu.

 

Malzemeler:

 

• 1 litre süt


• yarım çay bardağı pirinç


• yarım su bardağı toz şeker


• 1 su bardağı su


• 2 küçük poşet pirinç unu (ikisi toplam 70gr)


• 1 adet limonun kabuğu, rendelenmiş


• 1 paket vanilya

 

 Hazırlanması: 

 

1. Sütü, pirinci ve şekeri bir tencereye alıp karıştırarak kaynatın. Kaynayınca 1 bardak suda erittiğiniz pirinç ununu ve limon kabuğunu ekleyin. pirinçler yumuşayana kadar pişirin. 


2. Tencereyi ocaktan alın ve vanilyayı ilave edin. Kuplara paylaştırıp tarçın ile süsleyin.

Fincan böreği & Yeni umutlar

Geçen hafta her şeyin iyice üzerime gelmeye başladığını hissettiğim bir akşam, oğluma ayakkabı alma bahanesiyle kendimi dışarı attım. Kaçırılan sapaklar, dönülemeyen yollar sanki ulaşmak istediğim yerden beni adım adım uzaklaştırmaya çalışsa da vazgeçmeyip yoluma devam ettim. Bir iki dükkana bakıp aradığımı bulamayınca "üçüncü dükkana da girip geri evin yolunu tutarım" diye düşündüm.

Üçüncü dükkana adımımı atar atmaz üniversiteden çok hoş sohbet ve kendisiyle konuşmaktan hep mutluluk duyfuğum bir arkadaşıma rastladım. İkimiz de çocuklarımızı bahane edip aslında düşüncelerimizi dağıtmak için o akşam aynı dükkana girmiştik. İşimizi bitirip kahve eşliğinde kısa ama benim için çok doyurucu bir sohbet gerçekleştirdik.

Sizi zihnen besleyecek, hayallerinizi konuşabileceğiniz, beraber birşeyleri gerçekleştirebileceğiniz insanların arasında bulunmanızın ne kadar önemli olduğunu onunla konuştuktan sonra da farkettim. Hepimiz gündelik hayatın sorumlulukları, mecburiyetleri ile öyle meşguluz ki, okuldan ilk mezun olduğumuzda ya da büyüklerin dünyasına anne/baba/eş sıfatıyla ilk adım attığımızda ne hayallerimiz vardı hatırlamıyoruz bile. Sadece hangi engeller yüzünden istediklerimizin olmadığını net bir biçimde biliyoruz. 

Ansızın karşıma çıkıp içimdeki umutları yeşerten arkadaşımla beraber dün de hiç tanımadığım bir hanımefendi silkelenmemi sağladı. Kadınların girişimciliği ile ile ilgili bir toplantıda yanıma oturan, konuşmaya en çok katılan ve 55 yaşında olduğunu söyleyen hanımefendi kendisinin de bir zamanlar doktoraya başladığını ama yarım bıraktığını anlattı. "Her şey zamanında güzel" derken kendime son zamanlarda ne kadar çok "10 sene öncesine dönebilsem daha doğru adımlar atardım" dediğimi hatırladım. 2021 senesinde "keşke 2011'de iken o adımı atsaydım"  dediğim konular olmasın,birbirlerimizin hayallerine ve ilerisinde başarılarına katkımız olsun istiyorum. çünkü farkettim ki kendi hayallerimden çok başkalarınınkine yardımcı olunca mutlu oluyorum ben.

Son birkaç gün kendi açımdan bu yüzden daha umut dolu geçti. Şimdi önemli olan bu umudun solmamasını sağlayıp çevremdekilere de bu umuttan dallar vererek onların da kendi köklerini salmasını sağlamak. Yıllar önce bir blog okuyucusuyla konuştuğumuz, ilgi alanlarımı, hayallerimizi ve her birimizin bunlara yapabileceği katkıları belirten, çeşitli projelerimizi hayata geçiren bir veritabanını bile oluşturabiliriz belki bir gün...

Buraya kadar okumayı başarıp "tüm b unların tarifle alakası var" diyenler için... fotoğraftaki minik kızarmış börekler de bana üstte anlattığım umut duyguları gibi duygular yaşatıyor. O tabak, sanki bir pazar sabahı 1 saat daha fazla uyumaya söz vermiş ama gene başaramayıp mutfağa girmiş anneyi, çıplak ayaklarını parkede sürüyüp bir yandan gözlerini oğuşturan, erkenden kalkan annesini görünce gözleri ışıldayan çocuğu, ve uykusunu almış olsa da kendisini 1 saat daha rahatsız etmesinler diye dualar eden babayı hatırlatıyor bana...

Fincan böreği

6-8 kişilik

Tarif Sofra'nın ocak 2011 sayısından. 

Malzemeler:

• 2 su bardağı un
• 1 çay bardağı ılık su
• 1 adet yumurta
• tuz

iç harcı:

• 500gr pazının yaprağı
• 1 adet soğan
• 2 yemek kaşığı tereyağı
• tuz
• karabiber
• kızartmak için: sıvıyağ

Hazırlanması:

1. Unu bir kaba alıp ortasını havuz şeklinde açın. Tuzu ekleyin. Ilık suyu azar azar ekleyerek yoğurun. Yumurtayı ilave edip, pürüzsüz bir hamur elde edinceye dek yoğurmaya devam edin. Hamuru dörde bölüp üzerine un serpin. Nemli bir bezle örterek 30 dakika dinlendirin. 
2. Pazıyı yıkayıp doğrayın. Tereyağını bir tavada eritip, yemeklik doğranmış soğanı rengi dönene dek kavurun. Üzerine pazıyı ekleyin. Suyunu iyice çekene dek ara sıra karıştırarak pişirin. Tuz ve karabiber ekledikten sonra ocaktan alın ve ılınmaya bırakın.
3. Dinlenen hamur parçalarından birini düz bir zemine alın ve un serperek servis tabağı büyüklüğünde açın. Yufkanın yarısına aralıklarla pazılı harçtan koyun. diğer yarısını üzerine kapatın. Bir kahve fincanı ile harçlı kısımlar ortada kalacak şekilde hamuru kesin. Kalan 3 parça hamuru da aynı şekilde hazırlayın. Bol yağda kızartın ve fazla yağını almak için kağıt havlu üzerine çıkartın. Birkaç dakika sonra servis yapın.

Önemli olan salonların değil, yüreklerin metrekaresi

Günlerdir ne yazacağımı düşünüp durup sözcüklerin etrafında dolaşıyorum. Aklımın kıvrımlarında paylaşmak için can attığım, belirli bir zaman içinde yazmazsam buharlaşıp uçacak tüm sözcükler. Her yazmak için durduğumda da "insanlar tarif bekliyor asıl" düşüncesi çıkıyor karşıma. Doğrusu, daha öncede yazmışımdır, bu ara en çok yemek yaptığım dönemden geçiyorum. Ama hepsi yayınlanmak için artık kapıya dayanmış kitabın içeriği olduğundan siteye ekleyemiyorum. Her fotoğraf çekişimde bunu hemen paylaşamıyor olmak üzüntü verirken, çekimin heyecanı mutluluk veriyor.Hafta sonu hazır annem bizleri bir sofranın etrafında toplamış ve onun "yeterince güzel değil çekme!" ısrarlarına rağmen masayı çekmişken yazayım istedim sözcüklerimi. 

Kitap dışında bu ara en çok arkadaşlarımla yeniden bir araya gelebilmemin mutluluğunu yaşıyorum. Her ne kadar kendi evim stüdyodan daha geniş olsa da geçen cumartesi küçük bir ortak alana 12 çocuk, 8 anne 20 kişi sığabilmeyi başardık. Hatta başlıktaki sözü kendime slogan yaptım. Ne kadar çok sevdiğiniz insan bir araya gelirse bulunduğunuz alan da o ölçüde genişliyor gerçekten.

Bunca zaman sanal olarak iletişimde çağ atlamış olsak da yüz yüze görüştüğümz insan sayısı giderek azalıyor. Bana soracak olsaydınız "kimseyle görüşemiyorum" der, beni aramayan arkadaşlarımı suçlardım bilinçaltımda. Çocuklarını, onlar aramasalar bile, her gün bıkmadan usanmadan arayıp hatırlarını soran babama nasıl bıkmadığını sorduğumda "ben sizin ihtiyacınız olduğu için değil, kendi ihtiyacımdan dolayı telefon açıyorum" cevabını almıştım. Gerçekten de son 1 ayda insanlardan beklemek yerine kendim aramaya başladım görüşmek istediklerimi. Ya da buluşmayı arzu edenlerin hepsini bize davet etmeye başladım. Bir aydır yaşadığım mutluluk son 5 senedeki bahanelerimin ne kadar yersiz olduğunu gösterdi bana. Özlediğimi göstermek için aranmaya ihtiyacım yok, arayıp söyleyebilirim o insana. Veya annemi ne kadar sevdiğimi anlatmak için çok büyük ritüellere, Allah gecinden versin onu kaybetmeme gerek yok. Dün öğlen onu evden alıp beraber içtiğimiz bir kahve onun sohbetine, sözcüklerine, sesini duymaya ne kadar ihtiyacım olduğunun bence en güzel göstergesiydi. 

İnsanların sürekli bizi anlamasını bekliyoruz. 4 yaşındaki kızımdan bile kardeşi dolayısıyla anlayış bekliyorum. Halbuki kucağımdaki kardeşine saldıran kızımın tek istediği onu da kucağıma almam. Bunu yaptığımda normalde kendini sevdirmeyen bir çocuğun gelip annesini öpmesi onu anlamış olmamın kendisini ne kadar mutlu ettiğinin en açık göstergesi. 

Buraya kadar okumayı başarıp hala tarif bekliyorsanız en azından umutlu bir haber vererek ve aklımdakilerin bir kısmını yazmış olmanın iç huzuruyla bitireyim cümlelerimi. Perşembe günü minik oğlum 1 yaşına giriyor, inşallah onun sofrasından tarifler yazacağım...

Portakal Ağacı Stüdyosu

2 ay önce Kırmızı Minder'de bahsettiğim Hayal Evi'mize nihayet taşındık. Evin en büyük özelliği Portakal Ağacı stüdyosuna ev sahipliği yapması. Zaman zaman Ayşe İkbal'le yemek videoları çekeceğimiz (ilk videoyu dün çektik!), zaman zaman okuyucularla beraber yemek yapmayı planladığımız bu yer benim 7 yıldır hayalini kurduğum bir mekan. Bu mekanın hem hayalini kurmamda hem de hayata geçmesinde sizlerin desteği çok büyük, bu yüzden inallah benim kadar siz de seversiniz...

Mekanın diğer bölümleri daha çok ev dekorasyonunu ilgilendirdiği için onları Kırmızı Minder'e yazacağım gelecek haftalarda.

Bu vesileyle bu hayale sponsor olan Tantitoni'ye, Kütahya Porselen'e, Gürallar Art Craft'a, evimitasarla.com'a ve mekanı hayata geçiren mimarlık ofisine teşekkürlerimi sunuyorum.

2011'in Anahtar Kelimeleri

Geçen yıl bu zamanlar takip ettiğim yabancı bloglardan birinde yazar her yıla bir anahtar kelime atadığından bahsediyordu. Yazar bütün yılı o anahtar kelimeler üzerine inşa etmeyi planlıyordu. Doğrusu 2010 için benim o zamanlar tek düşündüğüm kelime "sağlık" idi. Elbette bunda en büyük etken oğlumun yılın başlarında dünyaya gelecek olmasıydı. O hayata gözlerini açtığında ise anahtar kelimem bu defa benim için etkili olmuştu. Onu beklerken aldığım 20'nin üzerindeki kiloyu 2010 yılı içerisinde vermeye çalışacaktım. Tüm yıl boyu sabrederek, zaman zaman pes etme noktasına gelsem de vazgeçmeyerek, bana faydası olmadığına inandığım tüm yiyecekleri hayatımdan çıkardım. Bir yemek yazarının bunu söylemesi garip belki ama 1 yıldır her ne kadar tariflerini yazsam da hiç pasta-börek-hamurişi-tatlı vs. yememeyi başardım.

Şimdi tüm bunları neden yazdığımı sorarsanız 2011 için kendime odaklanacağım iki kelime seçtim: şükretmek ve paylaşmak. Geçen bir yıl boyunca gerek benim gerekse yakınlarımdan birinin hasta olacak olması ihtimalinden korkup durdum. Bunda muhtemelen yaşadığımız bazı hastane durumları etkili olsa da ben korkudan mevcut halime şükretmeyi yeterince düşünemedim. Veya bir anne olarak ne kadar yeterli olduğumu sorgulamaktan sağlıklı ve mutlu çocuklarım olduğuna odaklanamadım. Ancak tüm bu süreçte kendilerini izlediğimden hiç haberleri olmasa da pek çok blog yazarının paylaştıkları bana çok yardımcı oldu. Örneğin Mehtap'ın yazıları beni her pes edişimde yeniden devama zorladı. 

Her birimizin odaklanmak istediği kelimeler bambaşkadır elbette ama ben bu yıl beni sağlıklı kılan yemekleri, hayatı, hatta artık kullanmadığımız ama başkasına faydası olacak eşyalara kadar (örneğin oyuncaklar ve çocuk kıyafetleri!) pek çok şeyi paylaşmak istiyorum. Sizden ricam maddi/manevi neleri paylaşmak istediğinizi bana yazmanız, belki böylece hep beraber şükrümüzü arttırıp daha çok iyiliğin paylaşılmasına vesile oluruz.

Gene haberleri olmadan yazıyorum ama anne ve bebişi ile anne cafe bu yazının ilham kaynakları oldular, teşekkür ediyorum kendilerine... 

Dedem ile Pazar Kahvaltısı

Şimdi fotoğrafa baktığımda çok basit görünen bu sofrayı yazmak da nedense aynı derecede zor geliyor bana. Tarifleri vermek, uykusuz bir gecenin sabahında 2 saatte 3-4 çeşit yapıp sofra hazırladığını anlatmak zor değil elbette ama sofrayı dedem (babamın babası) ve amcam için hazırladığımı düşündükçe yazı yazmayı bırakıp sadece dedemi düşünmek geliyor içimden.

İlerleyen yaşına rağmen hala espri yeteneğini yitirmemesi, hala Ayşe İkbal'i oyunlarıyla güldürebilmesi... İnsan yaşlanınca ben de dedem gibi olmak istiyorum diye ağlamamalı değil mi?

...

Ayse Ikbal ile beraber grip oldugumuz icin son bir haftadir hayata ara vermis durumdayiz. Onumuzdeki hafta insallah tamanen iyilesirsek yazilara tekrar baslayacagim...

mecburi ara

Yazarimiz nezle oldugu icin tat alamamakta, bu sebeple de yeni tarif deneyememektedir. Iyilesince yazilarina donecektir...

Muduriyet

Dönüş Yazısı

Geri dönüş yazısı nasıl yazılır emin değilim. Doğrusu yazmamak için bahane bulmak konusunda daha iyiyim. Ama pazartesi sabahının altısında henüz beni oyalayacak bir şey yokken bahane de bulamıyorum.

Öncelikle bu sürede çoğunluğuna cevap yazmaya çalışsam da bir türlü tamamlayamadığım e-posta cevapları için yazarlarından özür dilerim. Hepsini okuduğumdan ve hala cevaplamaya çalıştığımdan emin olabilirsiniz. Yazmadan geçen dört aydan fazla sürede fotoğraf makinamla çektiğim tek tük karelerden biri yukarıdaki. (önümüzdeki günlerde kırmızı minder'e yazarım diye çekilmiş projem) Bu yüzden buralarda yokken yaptıklarımı çok fazla anlatamıyorum. Ama herkesin hayatı gibi üzüntüler ve sevinçlerle dolu günler geçti.

Yazdıklarım ayrılığım için yeterli bahaneler sayılmazsa inşallah şubatta aramıza sağlıkla katılmasını beklediğimiz minik mavi patikleri suçlayabilirsiniz.

Dilerim bundan sonraki fotoğraflar hep güzel günlere, mutlu sofralara ait olur...

Fatıma bebek

Fatıma ve anneannesinin elleri...

Fatıma bebek dün dünyaya gelerek bana teyze olmanın ne kadar güzel bir duygu olduğunu tekrar hatırlattı! Hoşgeldin güzel yeğenim...

Dün sabah ormanda...

Bu sabah "Yeni yaşında neler hissediyorsun?" diye sorsalar, "Ayşe İkbal havada iken ne hissediyorsa o" derdim herhalde. İnşallah bundan sonrakilerde de aynı cevabı verebilirim...

Günlerin Getirdiği

(arşivden bir fotoğraf)

Gün bitip akşam olunca siteye yeni bir yazı eklediğimi hayal ediyorum çoğunlukla. Zaman zaman yazıların seyrekleştiği dönemler olmuyor değildi elbette, kimi okuyucular "bıktık aynı tariften diyordu", annem veya babam arayıp "anasayfadaki yemek koktu!" diyordu gülerek. Ben de hemen savunma kalkanlarımı kaldırıp "geçen ay çok sık  yazarken kimse dinlen biraz demiyordu ama" diyordum. Diyordum demesine de yazmıyorsam içimden başka birşeyler yapmaya karşı istek gelmemesindendi bu çoğunlukla.

Bugünlerde durum biraz daha farklı, yazım seyrekleşti ama heyecanımı kaybettiğimden değil bu. Hatta fazla heyecanlı olmaktan, yeni işimdeki heyecanımdan korkmaktan, başarısız olacağımdan korkmaktan, yapacaklarımın beğenilmemesinden gitmiyor elim yazı ekranına. Bu yazı bu yüzden minik bir hasbihal sizlerle. Son günlerde yorum aralarında sorduklarınıza, e-postalarınıza bir cevap olma amacında.

Yeni işimi, neler yaptığımı, bebeği merak ediyorsunuz haklı olarak. Evlenmeden önce  bir bilgisayar şirketinin web departmanından ve yapılacak reklamların gözden geçirilmesinden sorumluydum. Bugün ise masanın karşı tarafındayım. Okul bittikten sonra  Reklamcılık Vakfının STEP eğitimine devam ederken gün gelip benim de bir reklam ajansında çalışacağım hiç aklıma gelmemişti. Kartvizitimde yazan ünvan "Interaktif Medya Koordinatörü". Hergün blogların içindeyim hala. Hatta eskisinden daha çok yeni blog keşfediyorum. İlk işim ise çok sevdiğim bir konuda yeni bir blog projesi başlatmak. Gündüzleri çalışmakla, akşam işe dönüşleri "ya olmazsa"ları düşünmekle, akşamları da annem, babam veya eşimle "her şeyin iyi olacağı"nı konuşmakla geçiriyorum. Bir de arada yeni tarifler topluyorum.

Ayşe İkbal'e bulduğum çözümü de siteye yazmayı istemiyorum, çünkü herkes bir başkasının bulduğu çözümü kendince farklı yorumluyor. Sonuçta her akşam onun çok mutlu olduğunu, her gün daha da geliştiğini bilmek ve benim de içimin rahat olması ikimize de yeterli geliyor.

Bugünlük bu kadar inşallah haftaya yeni bir tarifle, daha sakinleşmiş bir vaziyette görüşmek üzere...

...

not: gezi yazılarının ikincisi "bebekle hacca gideceklere öneriler" burada...

Portakal Ağacı Tatilde...

Portakal Ağacı, zaruri sebeplerden dolayı kısa bir süreliğine tatile giriyor. Bu süre içinde mevcut tarifleri okuyabilir ve yorum yazabilirsiniz. Anlayış ve sabrınızdan dolayı hepinize teşekkürlerimi sunuyorum...

not: yorumlar onaylandıktan sonra yayınlanacaktır...

(çizim: allison reuling)

İnsanlık adına küçük, kendi adıma büyük bir adım

Dün aslında başka bir amaçla çıkarıp sonradan kullanmaktan vazgeçtiğim patatesleri görünce tüm cesaretimi toplayıp gubate yapmaya karar verdim. Hani anneniz bir yemeği çok iyi yapar da "nasılsa benimki asla onunki gibi olmayacak, en iyisimi hiç yapmayıp kendimi rezil etmeyeyim" dersiniz ya, işte bu yiyeceklerden biri gubate idi. Benim şahsi yorumum gubatelerin gayet ümit verici oldukları, eşimin yorumu "anneninkiler kadar olmasa da süper oldukları" idi. En harikası da telefonla arayıp "ben gubate yaptım!" dediğim babamın "gubate tek başınayken yenen bir şey değildir!" yorumuydu:)

Teşekkür

Aylar süren hazırlıklar, telaşlar nihayet geçen cumartesi son buldu. Bu zaman zarfında e-postalarıyla iyi dileklerini, öğütlerini ileten, düğün günü değerli zamanlarını bize ayıran, sonrasında da yorumlarıyla sevincimizi paylaşan herkese teşekkürlerimi sunuyorum.

not: yorumlara bir süreliğine onay sistemi getirdim, yazılanlar tarafımdan onaylandıktan sonra yayınlanacak, bu yüzden yeni yorumların gözükmesi biraz yavaşlayabilir...

2005'in Son Davet Sofrası

Dün akşam yine bir misafir grubunu ağırladık. Çok sayıda önemli misafiri konuk edeceğimiz için annemle 2 gün öncesinden hazırlıklara başladık. Teyzem ve ablam da yardım edince kısa sürede içimize sinen bir sofra hazırlamamız kolay oldu.

Menümüz:

• 

  kestaneli, etli pilav
• yeşil salata
• kereviz salatası

• 

  mayalı poğaça

• lahana ve yaprak sarması

• 

  misket köfte

• 

  sultan lokumu

• ayva tatlısı (Nilo'nun tarifi)

• 

  cevizli incir tatlısı

• 

  Donauwellen (Layla'nın tarifi)

• 

  Profiterollü pasta
  (Burcu'nun fikri + Hatice ve Zinnur'un önerileri + Good Food dergisinin çikolatalı kek tarifi)

Dün gece tüm bunlardan sonra bir de

sözlendim....

Hayatımın son 20 günü çok hızlı geçti ama inşallah bundan sonra bizi bekleyen günler de en az geçen günler kadar güzel olur...

10 küçük mutluluk

Son günlerde bloglarda dolaşan mutluluk listesinde Tuhfe ve Sibel beni, Dilara da ablamla ikimizi seçmiş. Ablamla listeyi paylaşıp beşer madde yazmaya karar verdik.

Hatice'nin 5 küçük mutluluğu

1. Eski mutfak eşyaları koleksiyonu yapmak: İlk parça Heidi'nin sitesinde görüp aldığım ölçü kaplarım
2. a. Annemin söylediğim bir söz karşısında kendisini tutmaya çalışması, sonra da dayanamayıp gülmeye başlaması
   b. Babamın yoğun toplantı trafiğine rağmen yurt dışından dönerken bana birşeyler getirmesi: Rusya'dan matruşkalar, İrlanda'dan Kilkeny cookbook kitabı
3. Sabahın erken saatlerinde panjurdan dolaba vuran güneşi seyretmek
4. Yeğenimle birlikte tek başımıza bir yerlere gidip onun tatlı konuşmalarını dinlemek:
   En son diyaloğumuz;
   H- Teyzecim, ketçap yeme, acı birşey o.
   M-Ben acı şeveyim! (severim)
5. Uzun zamandır giymediğim ceketlerimden birini giyip cebinde para bulmak (çok ufak bir para bile olsa hazine bulmuş gibi oluyorsunuz)

Ayşe'nin 5 küçük mutluluğu

1. Meryem'e sarılmak
2. Annemlerle vakit geçirmek
3. Dışarıda yemeğe gitmek
4. İnsanların yaptığım işlerden faydalanması ve yaptıklarımı takdir etmeleri
5. Sabahları Hatice'nin iş yerimize yiyecek birşeyler getirmesi

Tuhfe, Sibel ve Dilara'ya bizi seçtikleri için teşekkür ediyorum. Ben de okuyucuları seçiyorum, sizin küçük mutluluklarınız neler?

the cook next door!

Ortaokul yıllarımdan beni beni tanıyan biri bugün karşılaştığımızda "hayırdır hiç sesin çıkmıyor?" dedi. Ona göre İstanbul'un havasından dolayı kimsede konuşacak hal yokmuş bugünlerde. Aslında bu sabah hafta sonumu, gördüklerimi, beni susturmak için çabalayan dayımın sonuçsuz kalan girişimlerini, Yelena'nın tarifiyle yaptığım pastayı anlatmayı istiyordum. Baktım söyleyecek söz bulanmıyorum fotoğraflarla idare etmeye kadar verdim. Ama şimdi konuşmaya mecburum çünkü Dilek yazmam için beni seçmiş! Aslında mim'deki sorulara 2 yıl boyunca değişik ortamlarda cevap verdim ama kendi sitemde yazınca sanki Dilek gibi ben de bir sürü şey hatırlayacakmışım gibi hissediyorum. Bakalım ne kadar doğru.

Ilk mutfak maceran neydi? Neler hatirliyorsun?

5 yaşıma kadar kaldığımız Ankara, Keçiören'den aklımda hiç mutfak macerası kalmamış. Ankara'dan kalanlar mutfakla ilgili olmasa da yemekle ilgili. Annemin ablamla beni yemek zamanı balkona çıkartıp bir yandan ağzımıza kaşıkları uzatırken diğer yandan komşularla sohbet edişi, A.O.Ç'ye her gidişimizde yediğimiz süt kokulu dondurmalar ve kocaman davul fırınımız kalmış aklımda. İstanbul'a geldiğimizde başlıyor benim maceralarım. Sarılı, turunculu fayanslarla döşeli mutfağımızda annem ya turuncu masanın ya da sarı fırının başında olurdu. (Aynı fayansları 20 yıl sonra geçen ay D.bakır'daki bir dükkanda görünce çok şaşırdım!) Biz de devamlı onun ayağının altında dolaşıp dururduk. En sevdiğim şey annem elmalı kurabiye yaparken yanındaki sandalyede oturup hamuru şekilden şekile sokmaktı. Anneme "n'olur benimkileri de pişir!" diye yalvarırdım. Benim pişirdiğim kurabiyemsi şeyler hep balkon camının önündeki kuşlara sunulurdu. (Portakal ağacı'nın logosundaki kuş & küçük kız da o günleri anlatıyor zaten) Fındıkzade'deki elmalı kurabiyelerin ve annemin sıcak sütün içine attığı ekmeklerin tadı bence herşeyden daha güzeldi.

Yemek yapma stilini en cok etkileyen kimdi?

Annem'den hem yemek yapma stilini hem de mutfağı sevmeyi öğrendiğimi düşünüyorum. Yanında iki küçük kızla birlikte pazara gitmesi gerektiği zamanlarda bile bunu eğlenceli bir hale getirmeye çalışırdı. Her ikimize de birer minik sepet aldığını, limonları sepetlerimizde taşımamıza izin verdiğinde çok mutlu olduğumuzu hatırlıyorum. Anneannemden az malzemeyle çok lezzetli yemekler yapılabileceğini, sevdiklerin için sabah erkenden kalkıp mutfakta birşeyler pişirmenin onları çok mutlu edeceğini, büyükbabamdan misafirlere karşı hep elibol olmam gerektiğini (5 kişilik misafir grubuna 20 tane pide alıp gelmişti), babamın halasından misafir habersiz gelmişse bile mutfağa dalıp velibah pişirmenin o kişiye verdiğin değeri gösterdiğini, yengemden ve halamdan köyde ateşte pişen her şeyin daha lezzetli olduğunu, diğer yengelerimden misafirperverliğin önemini, babamdan ise erkeklerin de yemekten anladığını öğrendim. Annemin mutfak alışkanlıklarında ortaokulu yanında okuduğu halasının çok büyük katkıları olmuş. Ondan bize kadar gelen çok değerli bilgileri var. Teyzemden de değişik tarifleri denemek için açık olmayı ve yeğenlerine bildiğin herşeyi aktarmanın değerini öğrendim.

Teyze gezmelerini de unutmamak lazım! Onların mutfaklarını keşfetmek benim için en eğlenceli aktivitelerden biriydi. Yan apartmanımızdaki komşularımızdan birinin fotoğrafımı çekmek isteyince buzdolabının önündeki tabureye çıkıp poz verdiğim günler çok uzak ama çok tatlı bir anı benim için! Lise yıllarında ise en çok yemek dergilerinden etkilendim. 2000-2002 yılları arasındaki her Sofra sayısını biriktirmek için çabalayıp durmuştum.

Yemege ve yemek dünyasina olan ilgini kanitlayan bir resmin var mi? Bize göstermek ister misin?

Yemek dünyasıyla ilgili küçüklükten kalan tek fotoğrafımda ablamla birlikte önümüzde meyve suyu şişeleri ile duruyoruz. Doğrusu keşke 6 yaşlarımda iken Konya'da annemleri kaybedince ilk bulduğum simitçinin yanına oturup onları beklediğim zaman bir fotoğrafımı çekselermiş. Aylar önce bir yazı için, ocağın başında tencereyi karıştırırken çekilmiş bir fotoğrafım var sadece...

Mutfakta kendisine karsi fobin olan birsey var mi? Yaparken seni/avuclarini terleten bir yemek mesela?

Halen daha her mutfağa girişimde endişeleniyorum. Kesinlikle bir şeyler ters gidecek diye korkuyorum. Ama bu aralar en çok yumurta aklarının sonradan ilave edildiği keklerden çekiniyorum.

Mutfakta hangi yardimcini vazgecilmez buluyorsun? Alipta cok gereksiz buldugun nedir mutfakta?
Karıştırma kabı, mikser ve spatula; benim için çok kıymetli. Bulamazsam hep sorun çıkıyor çünkü. Gereksiz alet de un ve margarini birbirine yedirmek için aldığım alet. İtiraf ediyorum sırf şirin diye aldım!

Bir kac garip belki de komik yemek cesidi söyle, senin cok sevdigin ama senden baska kimsenin sevmeyecegini düsündügün bir yemek.

Değişik içecekleri seviyorum, gazpacho'yu bizim ailede sadece ben içmiştim örneğin ya da bir lokantaya gittiğimizde eğer menüde varsa ahududulu meyve suyu istiyorum. Bir de ailemin bir türlü sevemediği cheesecake'ler var, bazen evde sadece ben yiyorum. Aslında kardeşim değişik yemek çeşidi konusunda benden daha uzman.  Biraz önce Mine'yi okurken hatırladım. Ortaokulda yatılı kaldığım zamanlarda en iyi arkadaşlarım Esra ve Soulafah ile her sabah kantine gidip simit ve cips alırdık. Simitleri kesip içlerini cipsle doldurup yerdik! Cips yemeyeli yıllar oluyor...

Hangi 3 malzemeden veya yemekten vazgecemezsin?

herhangi bir çorba, zeytinyağlı bir yemek ve bir sütlü tatlı ile yaşayabilirim sanırım.

Üc kisa soru daha
En cok sevdigin dondurma cesidi...

Kakaolu, sade, çilekli, fıstıklı

Asla yemegi düsünmedigin sey...
Limonlu sahanda yumurta (kardeşimin favorisi!), içmeyi düşünmediğim şey ise boza!

Özel bir yemegin/ spesiyalin var mi?
Spesyalim mi bilmiyorum ama pasta ve kurabiye yapmayı çok seviyorum. Bir de ana yemekler hala annemin sorumluluğunda olduğu için diğer türlere fazla dalmıyorum. Ama ana yemek yap deseler muhtemelen oturup saatlerce yaprak sararım.

Seni sobeleyen ebeleyen asci:
Dilek!

Sobeledigin Ebeledigin 3 asci:
Annesiyle ilişkisini benimkine benzettiğim için Kim, muhteşem pastalar yaptığını bildiğim için Gülşen ve hikayesini merak ettiğim için Zeynep